Ondanks het prachtige lenteweer en de ontzettend bruisende energie onder mijn huid, weigert de creativiteit uit mijn pen te stromen. Te veel ideeën, te veel te doen, te weinig tijd om niet productief te zijn. Terwijl net deze niet-productieve tijd op haar beurt voor flow zorgt.
Ik glimlach bij de gedachte aan Elisabeth Gilbert. De schrijfster van het boek "Eat, Pray, Love" hield enkele jaren geleden een inspirerende Ted-talk over "het genie" bij de Romeinen.
Bij de Romeinen werd deze term niet gebruikt om een zeer intelligent persoon aan te duiden. Het was voor hen een soort magische entiteit, een beetje zoals de muze van een kunstenaar bij de Grieken.
Het accepteren van dit concept had verschillende voordelen :
Het leerde enerzijds de kunstenaar om nederig en dankbaar te zijn. Had hij een fantastisch werk geproduceerd dan was dit niet alleen zijn verdienste, maar vooral te danken aan "zijn genie", de Harry Potter-achtige Dobby die in zijn muren woonde en te hulp schoot wanneer nodig.
Scheen het werk niet te vlotten, dan was dat niet helemaal zijn eigen schuld, maar eerder die van zijn onhandige genie.
Zou het ons niet helpen beter in balans te blijven als we terug meer op deze manier naar de dingen kunnen kijken ? Niet dat je meteen Harry Potter achterna moet ;) Maar om een beetje meer afstand te nemen van de dingen, en iets minder te hechten aan het belang van wat we doen ? De relativiteit van alles plaatsen tegen de achtergrond van het grote wereldtoneel ?
En zou dat ons dan niet helpen om op die manier meer te genieten van al het moois, van het voorzichtige groen dat opent, van leuke toevalligheden ? Om op die manier onze mooist mogelijke bijdrage te leveren aan ons eigen toneel ?
Mijn decor ziet er ineens een pak mooier uit ;)
Welkom !